Bon voyage!

Zaterdagochtend pakten we in voor le Croisic. Het enige probleem was: ik kreeg een uur van te voren te horen dat we zouden vertrekken! Ja dat was dus alleen het begin van de geweldige Franse 'planning'. Daar ben ik nu wel achter inmiddels. Maar pakken voor 5 mensen in 1 uur met z'n 2'en bleek nog vrij aardig te gaan dus alle spullen in de auto en off we go.

Eenmaal aangekomen na een reis van een uur in het Franse verkeer (20 rijden op een snelweg??! Kunnen we dan echt alleen in Nederland een beetje fatsoenlijk rijden?) kwamen we hier aan. Eerste probleem: de hele straat was opengebroken! Oeps, dat wisten we niet.. Dus met alle koffers en buggy's over de buurmans heg geklommen kwamen we aan in ons eigen huis. Het is echt een heel mooi en ongelofelijk groot huis. Er zijn slaapplaatsen voor 14 mensen en een baby. Mij werd verteld dat ik in een kamer boven zou slapen dus ik pakte al mijn spullen daar uit. Hierna gingen Anne-Sophie, Sixtine en ik even het dorp in zodat ik alles kon zien. Nou alles is dus eigenlijk niet zoveel. We gingen naar het haventje. Verder hebben ze een supermarkt en een paar restaurants. Eenmaal terug in het huis waren Max(imiliaan), bonne maman en au pair Jodie ook gearriveerd. Dus na kennis gemaakt te hebben gingen we even wat thee drinken. Tot ons thee uurtje ruw verstoord werd door uitvallende stroom. In het begin was het niet zo erg, want het was nog licht buiten, maar nadat het 5x meer gebeurd was werd het donker en het was ijskoud in huis want de verwarming deed het natuurlijk ook niet meer. Jodie en ik suggereerden kaarsen aan te steken, maar de Fransen dachten daar toch anders over want er werden geen kaarsen tevoorschijn gehaald waardoor we zo'n 5x in het donker kwamen te zitten met schreeuwende kinderen. Uiteindelijk ben ik ook nog 2x van kamer veranderd en Jodie ook, typische Franse planning dus weer!

De eerste dagen was het verder een beetje settelen en le Croisic verkennen. Jodie en ik namen Sixtine mee voor een wandeling langs de zee, die echt geweldig is. Het is een zee met allemaal rotsen en eigenlijk geen strand. Je loopt dan boven op een wandelpad, maar soms lopen de rotsen uit over de zee en als je daarop gaat sta je echt 10 meter boven de zee met vrij uitzicht, en heb je het gevoel dat het elk moment in kan storten.

De jongens kunnen het erg goed met elkaar vinden, iets te goed als je het mij vraagt. Ze zijn echt onhandelbaar en rennen alle kanten op. Naar buiten gaan is dan meestal ook niet erg veilig. Zo gingen we maandag naar de draaimolen, en nadat ze er 2x in geweest waren wilden ze natuurlijk niet meer weg. Ze begonnen te slaan op de verschillende attracties wat boze blikken opleverde van de eigenaar en nadat we ze eindelijk weggesleept hadden begonnen ze alle kanten op te rennen. Ook luisteren ze natuurlijk niet naar iets wat we zeggen want ze zijn een team samen. Gelukkig zijn er ook momenten waarop het wel allemaal leuk en goed is en we gezellig met z'n 4'en kunnen spelen.

Dinsdag zijn Jodie en ik een crêperie hier uit gaan proberen. Ik denk dat we meteen de beste gekozen hadden want het was er enorm druk. De vrouw was ook echt ervan overtuigd dat wij geen Frans verstonden waardoor ze alles extra duidelijk nog even uit ging spreken en heel langzaam zodat het makkelijker moest zijn ofzo? Het is in ieder geval erg grappig.

Woensdagochtend zijn we ook nog naar het océarium geweest, een gebouw met aquariums met 4000 vissen en haaien, wat natuurlijk erg leuk was voor de kids. Ze mochten in een ruimte zelfs zelf zeesterren uit het water pakken en bekijken. Ook was er een gebied met pinguïns en die waren echt zo schattig.

Het is verder allemaal een beetje onduidelijk want niemand weet wanneer Jodie en Max naar huis gaan, of wanneer Edouard en ik naar huis gaan. Ook weet niemand wat we op welke dag gaan doen, er is totaal geen planning. Het is ook niet zo'n succes met de communicatie, want als wij zeggen dat ze naar buiten moeten en dat we even naar zee gaan zitten ze 5 minuten later achter de tv omdat dat mocht van oma. Dus, zo gaat het een beetje de hele dag door. Ik ben erg blij dat ik Jodie hier heb en dat we in ieder geval samen kunnen omgaan met deze 'french way of life'. En we hebben in ieder geval iets te doen: Nederlands leren aan Jodie, want ze is au pair in Amsterdam maar leert bijna niks. Dus dat is mooi een baantje voor mij.