Aankomst

Hier ben ik dan! In mijn nieuwe kamer in Nantes! Maar daar is een hoop aan vooraf gegaan...
Woensdagochtend om 4 uur ging de wekker om naar station Antwerpen te gaan. Even voor de extra informatie: mijn koffer woog waarschijnlijk wel 40 kilo. Eenmaal in Antwerpen had mijn trein natuurlijk vertraging. Waardoor het in Parijs dus erg moeilijk werd om mijn overstap te halen. Toen ik in Parijs was heb ik dus ook zo snel mogelijk met mijn koffer over het perron gerend en moest ik de metro nemen naar Paris Montparnasse. Er stond heel leuk op mijn routebeschrijving van de ns 'neem de roltrap naar beneden' maar die hadden ze inmiddels vervangen door trappen. Die koffer van mij was dus loodzwaar en ik kreeg hem er niet af dus kwam een aardige meneer mij helpen. Toen kwam er nog een trap en kwam weer een aardige meneer mij helpen. Natuurlijk ging in alle haast die ik had bij de mensen voor mij de tickets automaat kapot wat weer 10 minuten van de tijd weg nam, maar eindelijk met ticket en koffer zat ik in de metro. Daarna kwam het leukste: op paris montparnasse waren ZEVEN lange trappen, echt hoe mensen met een rolstoel daar ooit kunnen komen, ze hadden niet eens een lift. Maar ik had weer geluk, nu had ik twee aardige mannen die mijn koffer alle zeven trappen opgetild hebben en daardoor heb ik op de minuut mijn overstap gehaald, pfieuw. Ik kan nou nooit eens een reis hebben op een normale manier....

Eindelijk was ik in Nantes en stond de familie mij op te wachten, behalve Sixtine want die was nog op de crèche. Ze gingen me meteen de hele stad laten zien en meenemen voor lunch in een crêperie. Ik had daar nog nooit van gehoord, ik weet ook niet of het in Nederland bekend is maar het zijn gewoon dunne pannenkoekjes. Ze hadden ook iets anders, maar omdat ik niet echt honger had had ik dat niet genomen, maar het is dus eigenlijk de bedoeling dat je eerst dat andere eet, wat heel hartig is, en dan de crêpes als een soort toetje zeg maar. Edouard was erg lief toen en wou me alles laten zien en mij geen seconde alleen laten. 's Avonds gingen we Sixtine op de crèche ophalen, en ze is echt zooo'n lieve baby! Ze heeft nog maar 1 keer gehuild en dat was toen ze vanmorgen wakker werd. Ze lacht altijd, alles is goed.

Nantes is echt een hele mooie stad en het lijkt echt heel veel op Bordeaux. Mijn familie woont ook in een erg oud gebouw tegenover een mega kathedraal dus dat is wel een leuk uitzicht! Het is echt grappig dat als je in de woonkamer zit en er komt een bus langsrijden dat het hele huis trilt. De eerste keer dacht ik dat ik in een aardbeving zat. Maar verder is het heel fijn want alles is op loopafstand: de school, de crèche, de stad, de oude stad, een enorm park, het station, de bus en metro is tegenover het huis. Ze zeiden ook: ' we hebben een auto maar we gebruiken hem nooit'.

Het is natuurlijk nog vakantie hier dus Edouard en zijn vader zijn de hele dag thuis, wat wel fijn is zodat ik alles kan leren. Vandaag was Edouard mega moe dus natuurlijk was niks goed, luisterde hij nergens naar en was hij een beetje agressief maar we zullen zien hoe dat morgen gaat als hij wel goed geslapen heeft...

De foto's volgen nog want daar heb ik nog geen tijd voor gehad omdat hij nog ingepakt zat in mijn koffer! Nu is het tijd om te gaan slapen, weltrusten!